Ғазали шумораи 117
Дили мо ба даври рӯят зи чаман фароғ дорад,
Ки чу сарв пойбанд асту чу лола доғ дорад.
Сари мо фурӯ наояд ба камони абруи кас,
Ки даруни гӯшагирон зи ҷаҳон фароғ дорад.
Зи бунафша тоб дорам, ки зи зулфи ӯ занад дам,
Ту сиёҳи камбаҳо бин, ки чӣ дар димоғ дорад!
Ба чаман хирому бингар бари тахти гул, ки лола
Ба надими шоҳ монад, ки ба каф аёғ дорад.
Шаби зулмату биёбон, ба куҷо тавон расидан?
Магар он ки шамъи рӯят ба раҳам чароғ дорад.
Ману шамъи субҳгоҳӣ, сазад, ар ба ҳам бигирйем,
Ки бисӯхтему аз мо бути мо фароғ дорад.
Сазадам чу абри баҳман, ки бар ин чаман бигирям,
Тарабошёни булбул бинигар, ки зоғ дорад.
Сари дарси ишқ дорад дили дардманди Ҳофиз,
Ки на хотири тамошо, на ҳавои боғ дорад.