Ин ҷо марворидҳои сухан аз уқёнуси ишқу маърифат ҷамъ омадаанд. Ҳар ғазал оинаест, ки акси дилҳоро бо ишқ, савдо ва маънои воло мекашад. Биштобед, то ба ҷаҳонбинии ҳофизона ворид шавед ва аз чашмаи бепоёни ҳикмат сероб гардед. Дар ин гӯшаи маънавӣ, тамоми ғазалҳои Хоҷа Ҳофизи Шерозӣ – овози ишқу маърифат – ҷамъоварӣ шудаанд. Девони ҷовидонаи Ҳофиз дорои 495 марвориди сухан (ғазал) аст, ки ҳар яке дар олами адаб нур мепошад.

Ин саҳифа ганҷинаи қитъаҳои Хоҷа Ҳофизи Шерозӣ аст, ки ҳар мисрааш бо ҳикмат, ишқ ва ҳакимии зиндагӣ равшанӣ мебахшад. Дар ин қитъаҳо ҷилваи андешаҳои ноб ва тасвири воқеияти инсонӣ бо забони дилнишин таҷассум ёфтаанд. Дар ин саҳифа 34 қитъаи ноб аз Хоҷа Ҳофизи Шерозӣ гирд оварда шудаанд. Ҳар қитъа ба мисли гавҳари равшан, фазилат ва ҳикмати шоиронаро пешкаши шумо месозад.

Дар ин гӯшаи адабӣ рубоиёти нотакрори Хоҷа Ҳофизи Шерозӣ гирд оварда шудаанд. Ин гавҳарҳои нодир бо ишқи пуршӯр, андешаҳои амиқ ва зебоии тасвирҳо дили ҳар ошиқи суханро ба ларза меоранд. Дар ин саҳифа 42 рубоии дилангези Хоҷа Ҳофизи Шерозӣ гирд омадаанд, ки ҳар кадом бо ҳикмат, ишқ ва зебоии нотакрор дили хонандаро фатҳ мекунанд.

Ин саҳифа дорои се қасидаи Хоҷа Ҳофизи Шерозӣ аст. Қасидаи шумораи 1 — дар мадҳи Шоҳ Шуҷоъ, қасидаи шумораи 2 — дар мадҳи Қавомуддини Муҳаммад Соҳибиёр (вазири Шоҳ Шуҷоъ) ва қасидаи шумораи 3 — дар мадҳи Шоҳ Шайх Абӯисҳоқ мебошад. Ҳар қасида бо мафҳумҳои фалсафӣ ва тасвирҳои амиқ, шахсиятҳои муҳим ва замони худ ва нақши онҳоро дар ҷомеа ба тасвир мекашад.

Хонандагони арҷманд! Ин қисмати сомона аз куллиёти ғазалиёти фасеҳу малеҳи бузургтарин адиби ғазалсарои адабиёти форсии тоҷикӣ Шайх Саъдии Шерозӣ фароҳам омада, шуморо вориди ҷаҳони андешаҳои волояш мегардонад ва машоми ҷонатонро муаттар медорад.

«Гулистон» машҳуртарин китоб дар таърихи адабиёти форсу тоҷик аст. Бештар аз 700 сол аст, ки наслҳои форсизабон ин китобро меомӯзанд. Афкору ақоид ва андешаҳои башардӯстонаи Саъдӣ имрӯз ҳам барои тарбияи маънавии инсоният, пойдор гардонидани сулҳ, таъмин намудани иттиҳоду иттифоқи халқу миллатҳои сайёраи мо хидмат мекунанд.

Дар ин қисмат мунтахаби ғазалиёти шоир, донишманд ва мутафаккири асри XV Мавлоно Нуриддин Абдурраҳмони Ҷомӣ ба мухлисону ҳаводорони назми бегазанди форсии тоҷикӣ пешкаш мегардад.

Дар ин маҷмӯа мунтахаби ашъори устод Рӯдакӣ шарҳу тафсир шудааст.

Ин саҳифа ғазалҳои дилошӯби Мавлоно Ҷалолуддини Румиро дарбар мегирад, ки саршор аз ишқ, ирфон ва ҳикмати амиқ мебошанд.

Ин қисмати сомона маҷмӯаи гаронбаҳои ҳикматҳо ва суханони пурмазмуни адибони форсу тоҷикро дар бар мегирад. Дар ин бахш, метавонед аз панду андарзҳои бузургони адабиёт баҳра баред, ки ҳар яке дарси зиндагӣ ва ахлоқро меомӯзонад. Ин суханони пурҳикмат, ки аз қалами шоирону нависандагони маъруф ба мерос мондаанд, метавонанд роҳнамои зиндагӣ ва манбаи илҳом барои ҳар фарди соҳибзавқ бошанд.

Дар ин бахш, метавонед бо эссеҳои гуногун ошно шавед, ки ҳар кадом ба таҳлили мавзӯъҳои мухталиф, аз ҷумла арзиши китоб, эҳтироми нон, аҳамияти дӯстӣ ва дигар масъалаҳои иҷтимоӣ ва фарҳангӣ равона шудаанд. Ин эссеҳо на танҳо барои дӯстдорони адабиёт, балки барои ҳамаи онҳое, ки мехоҳанд дар бораи мероси фарҳангии худ маълумоти бештар пайдо кунанд, манбаи гаронбаҳо мебошанд.