Сухан бисёр дону андаке гӯй,
Якеро сад магӯ, садро яке гӯй.

Ҳофиз ба худ напӯшид ин хирқаи майолуд,
Эй шайхи покдоман, маъзур дор моро!

Ҳофизо, рӯзи аҷал гар ба каф орӣ ҷоме,
Яксар аз кӯйи харобот барандат ба биҳишт.

Шифо зи гуфтаи шаккарфишони Ҳофиз ҷӯй,
Ки ҳоҷатат ба илоҷи гулобу қанд мабод!

Ғазал гуфтию дур суфтӣ, биёву хуш бихон, Ҳофиз,
Ки бар назми ту афшонад фалак иқди Сурайёро.

Ҳофиз, давоми васл муяссар намешавад,
Шоҳон кам илтифат ба ҳоли гадо кунанд.

Хуррам дили он, ки ҳамчу Ҳофиз
Ҷоме зи майи аласт гирад.

Ҳофиз он рӯз тарабномаи ишқи ту навишт,
Ки қалам бар сари асбоби дили хуррам зад.

Ҷамъ кун ба эҳсоне Ҳофизи парешонро,
Эй шиканҷи гесӯят маҷмаъи парешонӣ.

Ҳофиз, манишин бе маю маъшуқ замоне,
К-айёми гулу ёсуману иди сиём аст.

Саре дорам чу Ҳофиз маст, лекин
Ба лутфи он саре уммедворам.

Рози Ҳофиз баъд аз ин ногуфта монд,
Эй дареғо, роздорон ёд бод!

Кас чу Ҳофиз накушод аз рухи андеша ниқоб,
То сари зулфи суханро ба қалам шона заданд.

Ҳофиз, андар дарди ӯ месӯзу бедармон бисоз,
З-он ки дармоне надорад дарди беороми дӯст.

Чу Ҳофиз дар қаноат кӯшу аз дунёи дун бигзар,
Ки як ҷав миннати дунон ба сад ман зар намеарзад.

Ҳофиз на ғуломест, ки аз хоҷа гурезад,
Сулҳе куну боз о, ки харобам зи итобат.

Эй маҷлисиён, сӯзи дили Ҳофизи мискин
Аз шамъ бипурсед, ки дар сӯзу гудоз аст.