Ман истода, то кунамаш ҷон фидо чу шамъ,
Ӯ худ гузар ба мо чу насими саҳар накард.

Килки забонбуридаи Ҳофиз дар анҷуман
Бо кас нагуфт рози ту, то тарки сар накард.

Ғазалийёти ироқист суруди Ҳофиз,
Кӣ шунид ин «Раҳ»-и дилсӯз, ки фарёд накард?!

Адӯ бар ҷони Ҳофиз он накардӣ,
Ки тири чашми он абрӯкамон кард.

Ба ҷуз абрӯи ту меҳроби дили Ҳофиз нест,
Тоати ғайри ту дар мазҳаби мо натвон кард.

Нифоқу зарқ набахшад сафои дил, Ҳофиз,
Тариқи риндию ишқ ихтиёр хоҳам кард.

Назадӣ шоҳруху фавт шуд имкон, Ҳофиз,
Чӣ кунам, бозии айём маро ғофил кард.

Ҳофиз, макун маломати риндон, ки дар азал
Моро Худо зи зуҳди риё бениёз кард.

Агар имоми ҷамоат талаб кунад имрӯз,
Хабар диҳед, ки Ҳофиз ба май таҳорат кард.

Ҳадиси ишқ зи Ҳофиз шунав, на аз воиз,
Агарчи санъати бисёр дар иборат кард.