Ҳофиз, ҳар он ки ишқ наварзиду васл хост,
Эҳроми тавфи Каъбаи дил бевузӯ бибаст.

Ҳофиз, чӣ шуд, ар ошиқу ринд асту назарбоз?!
Бас таври аҷаб лозими айёми шабоб аст.

Маранҷ, Ҳофизу аз дилбарон ҳифоз маҷӯй,
Гуноҳи боғ чӣ бошад, чу ин гиёҳ наруст?

Боз ой, ки боз ояд умри шудаи Ҳофиз,
Ҳарчанд ки н-ояд боз тире, ки бишуд аз шаст.

Хандаи ҷоми маю зулфи гиреҳгири нигор,
Эй басо тавба, ки чун тавбаи Ҳофиз бишикаст.

Забони килки ту, Ҳофиз,чӣ шукри он гӯяд,
Ки гуфтаи суханат мебаранд даст ба даст.

Ҳофиз аз давлати ишқи ту Сулаймоне шуд,
Яъне, аз васли туаш нест ба ҷуз бод ба даст.

Агар ба соле Ҳофиз даре занад, бикушой,
Ки солҳост, ки муштоқи рӯйи чун маҳи мост.

Нидои ишқи ту дишаб дар андарун доданд,
Фазои синаи Ҳофиз ҳанӯз пур зи садост.

Ҳофиз, ин хирқа бияндоз, магар ҷон бибарӣ,
К-оташ аз хирмани солусу каромат бархост.