Бисӯхт Ҳофизу дар шарти ишқу ҷонбозӣ
Ҳанӯз бар сари аҳду вафои хештан аст.

Ҳофиз, ар оби ҳаёти абадӣ мехоҳӣ,
Манбааш хоки дари хилвати дарвешон аст.

Ҳофиз ин гавҳари манзум, ки аз табъ ангехт,
З-асари тарбияти Осафи сонӣ донист.

Ҳадиси Ҳофизу соғар, ки мезанад пинҳон,
Чӣ ҷои муҳтасибу шаҳна, подшаҳ донист.

Ҳофиз, манишин бе маю маъшуқ замоне,
К-айёми гулу ёсуману иди сиём аст.

Ба ҳеч давр нахоҳанд ёфт ҳушёраш,
Чунин ки Ҳофизи мо масти бодаи азал аст.

Хамӯш, Ҳофизу ин нуктаҳои чун зари сурх
Нигоҳ дор, ки қуллоби* шаҳр сарроф аст.

Ҳофизо, тарки ҷаҳон гуфтан тариқи хушдилист,
То напиндорӣ, ки аҳволи ҷаҳондорон хуш аст.

Ҳамчу Ҳофиз ба рағми муддаиён
Шеъри риндона гуфтанам ҳавас аст.

Ироқу Форс гирифтӣ ба шеъри хуш, Ҳофиз,
Биё, ки навбати Бағдоду вақти Табрез аст.