Ҳофизо, рӯзи аҷал гар ба каф орӣ ҷоме,
Яксар аз кӯйи харобот барандат ба биҳишт.

Қадам дареғ мадор аз ҷанозаи Ҳофиз,
Ки гарчи ғарқи гуноҳ аст, меравад ба биҳишт.

Ҳофиз, бибар ту гӯи фасоҳат, ки муддаӣ
Ҳечаш ҳунар набуду хабар низ ҳам надошт.

Чашми Ҳофиз зери боми қасри он ҳурисиришт
Шеваи ҷанноту таҷрӣ таҳтиҳаланҳор* дошт.

Хазинаи дили Ҳофиз ба зулфу хол мадеҳ,
Ки корҳои чунин ҳадди ҳар сиёҳе нест.

Дарди ишқ, арчи дил аз халқ ниҳон медорад,
Ҳофиз, ин дидаи гирёни ту бе чизе нест.

Номи Ҳофиз рақами нек пазируфт, вале
Пеши риндон рақами суду зиён ин ҳама нест.

Ғайр аз ин нукта, ки Ҳофиз зи ту нохушнуд аст,
Дар саропои вуҷудат ҳунаре нест, ки нест.

Нагрифт дар ту гиряи Ҳофиз ба ҳеч рӯй,
Ҳайрони он дилам, ки кам аз санги хора нест.

Ҳофиз ар бар садр наншинад, зи олӣ машрабист,
Ошиқи дурдикаш андар банди молу ҷоҳ нест.