Ҳофиз, манишин бе маю маъшуқ замоне,
К-айёми гулу ёсуману иди сиём аст.

Ба ҳеч давр нахоҳанд ёфт ҳушёраш,
Чунин ки Ҳофизи мо масти бодаи азал аст.

Хамӯш, Ҳофизу ин нуктаҳои чун зари сурх
Нигоҳ дор, ки қуллоби* шаҳр сарроф аст.

Ҳофизо, тарки ҷаҳон гуфтан тариқи хушдилист,
То напиндорӣ, ки аҳволи ҷаҳондорон хуш аст.

Ҳамчу Ҳофиз ба рағми муддаиён
Шеъри риндона гуфтанам ҳавас аст.

Ироқу Форс гирифтӣ ба шеъри хуш, Ҳофиз,
Биё, ки навбати Бағдоду вақти Табрез аст.

Эй маҷлисиён, сӯзи дили Ҳофизи мискин
Аз шамъ бипурсед, ки дар сӯзу гудоз аст.

Ҳофиз, чӣ турфа шохи наботест килки ту,
К-аш мева дилпазиртар аз шаҳду шаккар аст.

Ҳофиз зи ғам аз гиря напардохт ба ханда,
Мотамзадаро доияи сур намондаст.

Ҳасад чӣ мебарӣ, эй сустназм, бар Ҳофиз,
Қабули хотиру лутфи сухан худодод аст.