Фақри зоҳир мабин, ки Ҳофизро
Сина ганҷинаи муҳаббати ӯст.

Машав, Ҳофиз, зи кайди зулфаш эмин,
Ки дил бурду кунун дар банди дин аст.

Зи бехудӣ талаби ёр мекунад Ҳофиз,
Чу муфлисе, ки талабкори ганҷи Қорун аст.

Гуноҳ агарчи набуд ихтиёри мо, Ҳофиз,
Ту дар тариқи адаб бошу гӯ: «Гуноҳи ман аст».

Ҳофиз, аз ҳашмати Парвиз дигар қисса махон,
Ки лабаш ҷуръакаши Хусрави ширини ман аст.

Он ки дар тарзи ғазал нукта ба Ҳофиз омӯхт,
Ёри ширинсухани нодирагуфтори ман аст.

Бисӯхт Ҳофизу дар шарти ишқу ҷонбозӣ
Ҳанӯз бар сари аҳду вафои хештан аст.

Ҳофиз, ар оби ҳаёти абадӣ мехоҳӣ,
Манбааш хоки дари хилвати дарвешон аст.

Ҳофиз ин гавҳари манзум, ки аз табъ ангехт,
З-асари тарбияти Осафи сонӣ донист.

Ҳадиси Ҳофизу соғар, ки мезанад пинҳон,
Чӣ ҷои муҳтасибу шаҳна, подшаҳ донист.