Ҳамчу Ҳофиз ҳама шаб нолаву зорӣ кардем,
К-эй дареғо, ба вадоъаш нарасидему бирафт.

Дигар макун насиҳати Ҳофиз, ки раҳ наёфт,
Гумгаштае, ки бодаи нобаш ба ком рафт.

Айби Ҳофиз, гӯ, макун, воиз, ки рафт аз хонақоҳ,
Пойи озоде чӣ бандӣ? Гар ба ҷое рафт, рафт.

Эй дӯст, ба пурсидани Ҳофиз қадаме неҳ,
З-он пеш, ки гӯянд, ки аз дори фано рафт.

Ашки Ҳофиз хираду сабр ба дарё андохт,
Чӣ кунад? Сӯзи ғами ишқ наёрист ниҳуфт.

Ҳофизо, рӯзи аҷал гар ба каф орӣ ҷоме,
Яксар аз кӯйи харобот барандат ба биҳишт.

Қадам дареғ мадор аз ҷанозаи Ҳофиз,
Ки гарчи ғарқи гуноҳ аст, меравад ба биҳишт.

Ҳофиз, бибар ту гӯи фасоҳат, ки муддаӣ
Ҳечаш ҳунар набуду хабар низ ҳам надошт.

Чашми Ҳофиз зери боми қасри он ҳурисиришт
Шеваи ҷанноту таҷрӣ таҳтиҳаланҳор* дошт.

Хазинаи дили Ҳофиз ба зулфу хол мадеҳ,
Ки корҳои чунин ҳадди ҳар сиёҳе нест.