Дар ин боғ ар Худо хоҳад, дигар пиронасар Ҳофиз
Нишинад бар лаби ҷӯеву сарве дар канор орад.

Зи хоки кӯи ту ҳар гаҳ ки дам занад Ҳофиз,
Насими гулшани ҷон дар машоми мо афтад.

Гузашт бар мани мискину бо рақибон гуфт:
Дареғ, Ҳофизи мискини ман, чӣ ҷоне дод.

Дар кафи ғуссаи даврон дили Ҳофиз хун шуд,
Аз фироқи рухат, эй Хоҷа Қавомуддин, дод!

Сӯфиён ҷумла ҳарифанду назарбоз, вале
З-ин миён Ҳофизи дилсӯхта бадном афтод.

Ҳофиз, ки сари зулфи бутон дасткашаш буд,
Бас турфа ҳарифест, к-аш акнун ба сар афтод.

Ҳофиз, баадаб бош, ки вохост набошад,
Гар шоҳ паёме ба ғуломе нафиристод.

На ба танҳо ҳаявоноту набототу ҷамод,
Ҳар чӣ дар олами амр аст, ба фармони ту бод!

Лаъли ту, ки ҳаст ҷони Ҳофиз,
Дур аз лаби мардумони дун бод!

Шифо зи гуфтаи шаккарфишони Ҳофиз ҷӯй,
Ки ҳоҷатат ба илоҷи гулобу қанд мабод!