Ҷуз нақши ту дар назар наёмад моро

Машнав сухани хасм, ки биншину марав,
Бишнав зи ман ин нукта, ки бархезу биё!

Гуфтам: «Сухани ту?» Гуфт: «Ҳофиз гуфто:
Шодии ҳама латифагӯён саловот!»

Дасторчае пешкашаш кардам, гуфт:
«Васлам талабӣ? Зиҳӣ хаёле, ки турост!»

Пайдост аз он миён, чу барбаст камар,
То ман зи камар чӣ тарф хоҳам барбаст!

З-он рӯй, ки аз шуъоъи нури рухи ту
Хуршед муниру моҳ тобанда шудаст.

Ман ҷаҳд ҳамекунам, қазо мегӯяд:
«Берун зи кифояти ту коре дигар аст!»

Дилҳо ҳама дар чоҳи занахдон андохт,
В-он гаҳ сари чоҳро ба анбар бигирифт.

Бовар накунӣ, хаёли худро бифирист,
То дарнигарад, ки бе ту чун хоҳам хуфт.

Ғам дар дили танги ман аз он аст, ки нест
Як дӯст, ки бо ӯ ғами дил битвон гуфт.

Пуроб ду дидаву пур аз оташ дил,
Хоки раҳи ӯ шудам, ба бодам бардод.