Абдурраҳмони Ҷомӣ

Қатли Ҷомиро чӣ ҳоҷат захми теғ?
Ғамзае ӯро кифоят мекунад.

Ҷомӣ кунад ба сахтдилӣ ёрро итоб,
Ҷоми тунук муҷодала бо санг мекунад.

Васфи он рӯй чу гул гӯ ба гулистон, Ҷомӣ,
Булбулон чанд ҳадиси гули худрӯй кунанд.

Чанд дарди сар кашад Ҷомӣ зи гуфтугӯйи ақл?
Ай ҳарифон, бозаш аз як ҷуръа лояъқил кунед!

Ба васфи он даҳони танг гуфт аксар сухан Ҷомӣ,
Аз он рӯ ошиқони тангдилро ҳасби ҳол омад.

Зари чеҳра сохт Ҷомӣ зи ду дида сурх, яъне
Ки зи кони ишқ нақде ба иёри ман наёмад.

Ҷомӣ, ману ҷоми маю қаллошию риндӣ,
Чун зуҳду салоҳ аз мани гумроҳ наёмад.

Худоро, чун ба базми айш биншинӣ, бигӯ, як раҳ
Туфайли дигарон бечора Ҷомӣ ҳам дарун ояд.

Бе лаъли ту нишоне бошад зи ашки Ҷомӣ,
Хун, к-аз дили суроҳӣ, дар чашми соғар ояд.

Ҳамин бас давлати Ҷомӣ, ки хоки остонат шуд,
Гар он иззат намеёбад, ки дар силки сагон ояд.

Надонад ҷуз фиғон Ҷомӣ, забонаш чун ҷарас, гӯйӣ,
Барои он бувад, к-аз вай ҳамин афғон бурун ояд.

Дид Ҷомӣ ногаҳон он шакли шаҳрошӯбу рафт,
Он ки рӯзе чанд аз савдои хубон раста буд.

Хоби хуш бодат ҳалол, ай дида, Ҷомӣ чун ба хоб
Дида имшаб он чӣ умре баҳри он бедор буд.

Ай нишонда бар бисоти айш халқе, то ба кай
Мо ба кӯйи ғам чу Ҷомӣ бар замин хоҳем буд?

Ҷомӣ, охир з-он ҷавон бозичаи тифлон шудӣ,
Худ бигӯ, пиронасар ин ишқ варзидан чӣ буд?!

Ҷомӣ, магӯй баҳри чӣ мондӣ зи дӯст боз?
Ман чун кунам, ки бахт ба фармони ман набуд.

Булбули хушхон ба васфи гул сарояд дар чаман,
Гуфтаи Ҷомӣ кӣ хонад? – Ҳар кӣ хушхонтар бувад.

Суҳбате танг аст, Ҷомӣ, ҷону дилро бо ғамаш
Ақл маҳрам нест, гӯ, то як замон берун бувад.

Ҷомӣ шикаст шишаи тақвову кори ӯ
Дар ошиқӣ дуруст ҳама з-он шикаст шуд.

Ниҳод чашм ба роҳи ту мунтазир Ҷомӣ,
Ки бигзарӣ ба сари ӯву хоки по-т шавад.