Ҳамебароям бо он, ки барнаёяд халқ

Туӣ, ки ҷавру бахилӣ ба ту гирифт нишеб,
Чунонки доду саховат ба ту гирифт фароз.

Боз ту беранҷ бошу ҷони ту хуррам,
Бо наю бо уду бо набиди Фанорӯз!

Ӯ маро пеши шер бипсандад,
Ман натовам бар ӯ нишаста магас.

Аз шумори ду чашм як тан кам
В-аз шумори хирад ҳазорон беш!

Писанд бошад мар хоҷаро пас аз даҳ сол,
Ки бозгардад пиру пиёдаву дарвеш?!

Кунун ҳамонаму хона ҳамону шаҳр ҳамон,
Маро нугӯй, ки аз чӣ шуда-ст шодӣ сӯк!

Оҳу ба дашт агар бихурад қатрае аз он,
Ғуррандашер гардаду н-андешад аз паланг!

Аз он май маро деҳ, ки аз акси ӯ
Чу ёқут гардад ба фарсанг санг.

Туро, ки мешунавӣ, тоқати шунидан нест,
Маро, ки металабам, худ чӣ гуна бошад ҳол?!

Ғаму аност маро, - гуфт, - з-ин зиёъу иқор,
Фиғон ҳамекунам аз ранҷи ганҷу зайъату мол».