Ҳеч ганҷе нест аз фарҳанг беҳ
Фарҳанг — ҷавҳари ҳастии инсон аст. Бе фарҳанг инсон чун дарахти бебар аст, ки на барои худ суде дорад ва на барои дигарон. Чунон ки чашма қалби заминро об медиҳад, фарҳанг низ қалби миллатро зинда медорад. Каломи устоди бузурги адабиёти тоҷику форс, Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ, ки фармудааст:
«Ҳеч ганҷе нест аз фарҳанг беҳ,
То тавонӣ, рӯй бар он ганҷ неҳ»,
бозгӯи арзиш ва бузургии фарҳанг аст.
Фарҳанг — ганҷи бебаҳо
Фарҳанг ганҷест, ки на бо зару сим ё молу сарват харидан мумкин аст. Он дар тӯли ҳазорсолаҳо аз насл ба насл гузашта, бо заҳмату дониш, бо меҳру муҳаббат ва бо андешаи поки инсонӣ парвариш ёфтааст. Фарҳангро метавон дар китобҳо, шеъру сурудҳо, расму ойинҳо, либосу ғизо, хулқу атвори мардум ва ҳатто дар гуфтору рафтори ҳар як фарзанди миллат дид.
Фарҳанги тоҷикон — мояи ифтихор
Тоҷикистони азизи мо бо фарҳанги ғании худ ба ҷаҳон шинохта шудааст. Осори бузургони мо — Рӯдакӣ, Фирдавсӣ, Хайём, Саъдӣ, Ҳофиз ва дигарон — ганҷинаи маънавиеанд, ки ҷаҳониёнро мафтун сохтаанд. Ин фарзонагон бо суханони пурмазмун ва андешаи баланд роҳи башарро равшан кардаанд.
Фарҳанг — роҳнамои ахлоқ ва инсонгароӣ
Фарҳанг моро ба меҳрубонӣ, ростгӯӣ, инсондӯстӣ ва ҳамдигарфаҳмӣ раҳнамун мекунад. Вақте инсон бо фарҳанги худ ифтихор мекунад, эҳтироми фарҳанги дигаронро низ меомӯзад. Фарҳанг моро аз ҷаҳолат наҷот медиҳад ва ба сӯи равшанӣ мебарад. Ҳар қадаре ки мо ба фарҳанг рӯ меорем, ҳамон андоза аз торикӣ дур мешавем.
Фарҳанги миллӣ — василаи пойдории миллат
Имрӯз, ки ҷаҳони муосир рӯ ба дигаргунӣ дорад, ҳифз ва пос доштани фарҳанги миллӣ вазифаи ҳар як шахси боогоҳ аст. Агар мо фарҳанги худро фаромӯш кунем, асли худро гум мекунем. Вале агар онро дӯст дорем, омӯзем ва ба дигарон биомӯзем, насли оянда низ бо ифтихор аз он пайравӣ хоҳад кард.
Хулоса: Фарҳангро гиромӣ дорем
Пас, биёед ҳар кадоми мо, новобаста аз синну сол, ҷойгоҳ ва шуғл, кӯшиш кунем, то ин ганҷи бебаҳо — фарҳангро гиромӣ дорем. Зеро воқеан: «Ҳеч ганҷе нест аз фарҳанг беҳ».
Обуна шавед ба канали мо дар Telegram 