Эссе: «Ҳар касеро баҳри коре сохтаанд»

Э
Мавлоно

Андешаҳо дар гирди як байти Ҷалолуддини Балхӣ

Ҷалолуддини Балхӣ, ки бо номи Ҷалолуддини Румӣ низ машҳур аст, аз шахсиятҳои бузурги фарҳанги мо ба шумор меравад, ки номаш то имрӯз бо нури сухан зинда аст. Ӯ дар ашъори худ ҳақиқатҳоеро баён кардааст, ки ба дил наздиканд ва ба одам раҳнамо мешаванд. Аз миёни садҳо сухани пурмаънояш, ин байт махсус ҷилои дигар дорад:

«Ҳар касеро баҳри коре сохтаанд,
Майли онро дар дилаш андохтаанд!»

Ин сухан маънии бузурге дорад. Яъне ҳар як инсон барои ягон кор ба дунё омадааст. Ҳар касе ҷойи худ, кору вазифаи худро дар зиндагӣ дорад. Вақте шахс ба ягон кор шавқу ҳавас дорад, бояд бидонад, ки шояд ҳамин роҳ роҳи асосии зиндагии ӯ бошад.

Маънии байт

Ин байт мегӯяд, ки Парвардигор ҳар инсонро бо ягон мақсад ба зиндагӣ овардааст. Он коре, ки ба дили инсон наздик аст, маъмулан ҳамон корест, ки барои он офарида шудааст. Масалан, агар кӯдак аз хурдӣ ба расмкашӣ шавқ дошта бошад, шояд дар оянда як рассоми машҳур шавад. Агар нафаре ба одамон ёрӣ расонданро дӯст дорад, шояд ӯ табиб ё омӯзгор гардад. Худованд ҳамон дӯстдошти моро дар диламон ҷой кардааст.

Ҳунар ва кор дар ҷамъият

Дар ҷомеа, ҳар кас агар кори дили худро кунад, ҳам худаш хушбахт мешавад ва ҳам мардум аз кори ӯ баҳра мебинанд. Мутаассифона, бисёр одамон кори дилашонро намекунанд – ё намедонанд, ки чӣ мехоҳанд, ё шароит надоранд. Бинобар ин, вазифаи падару модар, омӯзгорон ва роҳбарон аст, ки кӯдаконро ба шинохти истеъдоди худ роҳнамоӣ кунанд.

Хулоса

Ин байти пурбори Ҷалолуддини Балхӣ ба мо мефаҳмонад, ки инсон дар ин дунё тасодуфӣ нест. Мақсади зиндагии ҳар шахс бо худи ӯ пайванд дорад — бо майл, шавқ ва ҳунаре, ки Худованд дар вуҷудаш ҷой додааст. Он моро даъват мекунад, ки ба дили худ гӯш кунем, бубинем, ки ба чӣ шавқ дорем – ва ҳамон роҳро пеша гирем. Вақте инсон дар роҳи худ қарор мегирад, зиндагӣ пурмаъно ва зебо мешавад.