Дӯстӣ ва душманӣ дар зиндагӣ
Мирзо Турсунзода дар шеъри худ гуфтааст:
«Одамон аз дӯстӣ ёбанд бахт,
Душманӣ орад ба мардум рӯзи сахт.»
Ин байт маънои амиқ ва арзишманд дорад. Аз нигоҳи мардумшиносӣ ва иҷтимоӣ, дӯстӣ ва душманӣ ду падидае ҳастанд, ки ба ҳаёти инсон таъсири бузург мерасонанд.
Дӯстӣ воситаи сулҳ, рушд ва муваффақият аст. Бо дастгирии дӯстон инсон метавонад маънои ҳаётро дарк кунад ва ба ҳадафҳои худ ноил гардад. Дӯстӣ инсонро ба ҳамдигар наздик мекунад ва муҳити солимро дар ҷомеа ба вуҷуд меорад. Баръакс, душманӣ монеаи пешрафт гардида, ба ҳаёти шахсӣ ва ҷамъиятӣ мушкилот эҷод мекунад.
Панди устод Мирзо Турсунзода барои ҳар яки мо муҳим аст. Мо бояд кӯшиш кунем, ки ҳамеша бо дигарон муносибати нек дошта бошем ва зиндагиро бо дӯстӣ ва ҳамдигарфаҳмӣ беҳтар созем. Агар мо дӯстиву самимиятро ривоҷ диҳем, метавонем ҷомеаи солим ва пешрафтаро бунёд намоем.
Баръакс, душманӣ ба ихтилоф ва тафриқа оварда мерасонад. Таърих нишон медиҳад, ки миллатҳо ва давлатҳо аз сабаби кинаву адоват хароб гаштаанд. Аз ин рӯ, бояд дӯстиро авлотар донем ва бо эҳтирому муҳаббат зиндагӣ кунем. Танҳо бо ҳамкорӣ, ҳамдигарфаҳмӣ ва дӯстӣ метавон ба зиндагии шоиста ва ҷомеаи муттаҳид ноил гашт.
Ин буд эссе ё иншо дар бораи дӯстӣ ва душманӣ, дар бораи шеъри Мирзо Турсунзода, дар мавзӯи байт: «Одамон аз дӯстӣ ёбанд бахт, Душманӣ орад ба мардум рӯзи сахт.».
