«Агар дар ҷаҳон набвад омӯзгор
Шавад тира аз бехирад рӯзгор.»
Нақши омӯзгор дар рушди ҷомеа
Дониш чароғи ақл аст ва омӯзгор ҳамчун шамъест, ки бо нури хеш ҷаҳолатро аз байн мебарад. Агар дар ҷаҳон омӯзгор набошад, на фард доно мегардад ва на ҷомеа рӯ ба камол меоварад. Одамӣ аз рӯзгори қадим то ба имрӯз бо шукргузорӣ аз онҳое ёд мекунад, ки равшангарони роҳи илм ва маърифатанд. Чӣ тавре ки Ҷомии бузург фармудааст:
«Агар дар ҷаҳон набвад омӯзгор
Шавад тира аз бехирад рӯзгор.»
Омӯзгор — роҳнамои инсон ба сӯи хирад
Аз кӯдакӣ то ба бузургсолӣ ҳар шахс дар партави илму дониш мерӯяд. Омӯзгор мисли боғбонест, ки дар ниҳоли ақли шогирдон тухми хирад мешинонад. Агар ин тухм обу ғизо нагирад, меваи он талх хоҳад шуд. Пас, вазифаи омӯзгор на танҳо таълим додан, балки бо ҳикмат ва роҳнамоии худ қалбҳои покро ба рӯшноӣ ҳидоят кардан мебошад.
Ҷаҳон бе омӯзгор чӣ гуна хоҳад шуд?
Бе омӯзгор, ҷаҳон пур аз нофаҳмӣ ва низоъ хоҳад шуд, зеро дониш ба инсон ақл мебахшад ва ақл роҳи адолатро мекушояд. Дар ҷомеаҳои пешрафта эҳтироми омӯзгор арзиши бузургест, ки бо он тамаддун рушд меёбад. Ҳамаи кашфиёт, ихтироот ва пешрафти инсоният аз файзи омӯзгорон сарчашма гирифтаанд.
Қадршиносии омӯзгорон
Мутаассифона, на ҳама арзиши ин фариштагони заминро дарк мекунанд. Гоҳе онҳо фаромӯш мешаванд, гоҳе заҳматашон нодида гирифта мешавад. Вале агар таърихро варақ занем, мебинем, ки бузургтарин шахсиятҳо маҳз ба шарофати омӯзгорон ба қуллаҳои дониш расидаанд.
Хулоса
Пас, мо — насли имрӯз ва фардо, бояд омӯзгорро ҳамчун нурбахши ҳаёти худ арҷ гузорем. Бидуни онҳо рӯшноӣ аз байн меравад ва ҷаҳолат парчами торикии худро баланд мекунад. Агар ҷаҳон бе омӯзгор монад, тирагӣ ғолиб мешавад. Пас, биёед омӯзгоронро қадр кунем, зеро онҳо ояндаи башариятро месозанд!
