Шоҳӣ, ки ба рӯзи разм аз родӣ

Зери замин хезу ниҳуфте биҷӯй,
Пас ба фалак бар шав бе нардбон!

Ин аҷабтар, ки менадонад ӯ
Шеър аз шаъру хунбро аз хан.

Тезии шамшер дораду равиши мор,
Колбади ошиқону гунаи ғамгин.

Ҷаъдмӯён-т ҷаъд канда ҳаме,
Бибурида ба руни ту пистон.

Гӯрӣ кунему бода хурему бувем шод,
Бӯса диҳем бар ду лабони паривашон.

Кашкин нонат накунад орзуй,
Нони шамад хоҳӣ гирду калон!

Ҳар гуле пажмурда гардад з-ӯ на дер,
Марг бифшорад ҳама дар зери ған.

Яке андар даҳони Ҳақ забон аст,
Яке андар даҳони марг дандон.

Касе, ки огаҳӣ аз завқи ишқи ҷонон ёфт,
Зи хеш, ҳайф бувад, гар даме бувад огоҳ.

Чун ҷомаҳо ба вақти мусибат сияҳ кунанд,
Ман мӯй аз мусибати пирӣ кунам сиёҳ!