Чун пир шудӣ, зи кӯдакӣ даст бидор

Заръро чун расид вақти дарав,
Нахиромад, чунонки сабзаи нав!

Мӯй ба талбис сияҳ карда гир,
Рост нахоҳад шудан ин пушти кӯз!

«‎Гар аз аҳди хурдит ёд омадӣ,
Ки бечора будӣ дар оғӯши ман.
Накардӣ дар ин рӯз бар ман ҷафо,
Ки ту шермардию ман пирзан!»

Ба диноре чу хар дар гил бимонанд,
В-ар «Ал-ҳамд»-е бихоҳӣ, сад бихонанд!

Хари Исо гараш ба Макка баранд,
Чун биёяд, ҳануз хар бошад!

Писарони вазири ноқисақл,
Ба гадоӣ ба русто рафтанд.

В-агар як базла гӯяд подшоҳе,
Аз иқлиме ба иқлиме расонанд!

Чӯби тарро, чунон хоҳӣ, печ,
Нашавад хушк ҷуз ба оташ рост!

Устоди муаллим чу бувад беозор,
Хирсак бозанд кӯдакон дар бозор!

Бар сари лавҳи ӯ набишта ба зар:
«‎Ҷаври устод беҳ зи меҳри падар!»‎