То кай гӯйӣ, ки аҳли гетӣ

Басо дуни бахило, ки май бихурд,
Каримӣ ба ҷаҳон-дар пароканид.

Охири шеър он кунам, ки аввал гуфтам;
Дер зиёд он бузургвор худованд!

Бахокхуфтаи тири ту аз ҳаловати захм
Забон баровараду захмро даҳон лесад.

Худойро биситудам, ки Кирдгори ман аст,
Забонам аз ғазалу мадҳи бандагон-ш насуд.

Биёву ҳон, бидеҳ он офтоб, к-аш бихурӣ,
Зи лаб фурӯ шаваду аз рухон барояд зуд.

Худои арш ҷаҳонро чунин ниҳод ниҳод,
Ки гоҳ мардум шодону гаҳ бувад ношод.

Бешак наҳанг дорад, дилро ҳамехасояд,
Тарсам, ки ногуворад, к-эдун на хурд хояд.

Пиндошт ҳаме ҳосид, к-ӯ бознаёяд,
Бозомад, то ҳар шафаке жож нахояд.

Қанд ҷудо кун аз ӯй, дур шав аз заҳри данд,
Ҳар чи ба охир беҳ аст ҷони туро, он писанд!

Кобукро нахоҳаду шох орзу кунад
В-аз шох сӯйи бом шавад боз гирдгард.