Нишин бо aҳли илм, эй дӯст, мудом,
Ки аз дониш беҳӣ ёбӣ саранҷом.
Носири Хусрав
Нишин бо aҳли илм, эй дӯст, мудом,
Ки аз дониш беҳӣ ёбӣ саранҷом.
Носири Хусрав
Ҳар ки гашт аз хӯйи бад носозгор,
Дӯстон бешак кунанд аз вай фирор.
Сарфи бекорӣ магардон рӯзгори хешро,
Пардаи рӯйи таваккул* соз кори хешро.
То даст ба иттифоқ дарҳам назанем,
Пое ба нишот бар сари ғам назанем.
Ҳар ки дар банди дилозорӣ бувад,
Дар уқубат кори ӯ зорӣ бувад.
Мазан бар сари нотавон дасти зӯр,
Ки рӯзе ба пояш дарафтӣ чу мӯр!
Ту донӣ, ки дидан беҳ аз огаҳист,
Миёни шунидан ҳамеша тиҳист.
Наёбад мурод, он ки ҷуянда нест,
Ки ҷуяндагӣ айни ёбандагист.
Чу сабру таҳаммул шавад ёри кас,
Ба некӣ муяссар шавад кори кас.
Оби ноёфта гарон бошад,
Чун биёбанд, ройгон бошад.
Бузургӣ саросар ба гуфтор нест,
Дусад гуфта чун ним кирдор нест.