Маро ту роҳати ҷонӣ, муъояна, на хабар

Ай ман муқаддам аз ҳама ушшоқ, чун туӣ
Мар ҳуснро муқаддам чун аз калом «қад».

Фахри раҳӣ бад-он ду сияҳчашмакони туст,
К-омад падид зери ниқоб аз бари ду хад!

Чун ту тамаъ аз ҷаҳон буридӣ,
Донӣ, ки ҳама ҷаҳон кариманд.

Басо дуни бахило, ки май бихурд,
Каримӣ ба ҷаҳон-дар пароканид.

Охири шеър он кунам, ки аввал гуфтам;
Дер зиёд он бузургвор худованд!

Бахокхуфтаи тири ту аз ҳаловати захм
Забон баровараду захмро даҳон лесад.

Худойро биситудам, ки Кирдгори ман аст,
Забонам аз ғазалу мадҳи бандагон-ш насуд.

Биёву ҳон, бидеҳ он офтоб, к-аш бихурӣ,
Зи лаб фурӯ шаваду аз рухон барояд зуд.

Худои арш ҷаҳонро чунин ниҳод ниҳод,
Ки гоҳ мардум шодону гаҳ бувад ношод.

Бешак наҳанг дорад, дилро ҳамехасояд,
Тарсам, ки ногуворад, к-эдун на хурд хояд.