Ман он мӯрам, ки дар поям бимоланд

Ба нони хушк қаноъат кунему ҷомаи далқ,
Ки бори меҳнати худ беҳ, ки бори миннати халқ!

Ҳаққо, ки бо уқубати Дӯзах баробар аст.
Рафтан ба поймардии ҳамсоя дар Биҳишт!

Лоҷарам, ҳикматаш бувад гуфтор,
Хӯрданаш тандурустӣ орад бор.

Хӯрдан барои зистану зикр кардан аст,
Ту муътақид, ки зистан аз баҳри хӯрдан аст!

В-агар танпарвар аст андар фарохӣ,
Чу тангӣ бинад, аз сахтӣ бимирад.

На чандон бихур, к-аз даҳонат барояд,
На чандон, ки аз заъф ҷонат барояд.

Гар гулшакар хӯрӣ ба такаллуф, зиён кунад,
В-ар нони хушк дер хӯрӣ, гулшакар бувад.

Ба таманнои гӯшт мурдан беҳ.
Ки тақозои зишти қассобон.

Агар ҳанзал хурӣ аз дасти хушхӯй,
Беҳ аз ширинӣ аз дасти турушрӯй!

Ба ҳоҷате, ки равӣ тозарӯю хандон рав,
Фурӯ набандад кори кушодапешонӣ!