Ин ҷаҳонро нигар ба чашми хирад

Ба сухан ме ба забон бошу ба шамшер бирез
Хуни аъдову ба тавқеъи қалам деҳ рӯзӣ!

Садри ҷаҳон, ҷаҳон ҳама торикшаб шуда-ст,
Аз баҳри мо сапедаи содиқ ҳамедамӣ!

Сифла табъи мор дорад, бехилоф,
Ҷаҳд кун, то рӯйи сифла нангарӣ!

На ҷуз айб чизест, к-он ту надорӣ,
На ҷуз ғайб чизест, к-он ту надонӣ.

То сабрро набошад ширинии шакар,
То бедро набошад бӯйе чу дорбӯй…

Умре, ки мар турост сармоя,
Вид асту корҳот бад-ин зорӣ!

Бе ту маро зинда набинад,
Ман зараам, ту офтобӣ!

Мёнакаш нозукак чу шонаи мӯ,
Гӯйӣ аз якдигар гусастастӣ!

Меҳтар нашавад, гарчи қавӣ гардад кеҳтар,
Гоҳӣ нашавад, гарчи ҳунар дорад чоҳӣ!

Онон, ки гирифтор шуданд аз сипаҳи ту,
Аз банд ба шамшери ту ёбанд раҳоӣ!