Зулфаш бикашӣ, шаби дароз андозад

В-аз ғайри ту ҳар ҷо сухан ояд ба миён,
Хотир ба ҳазор ғам пароканда шавад.

Беҳуда мамон, ки боғбонат ба қафост,
Чун хок нишаста гиру чун бод гузар!

Додам-ш ду бӯса. Бар куҷо? Бар лаби тар.
Лаб буд? На! Чӣ буд? Ақиқ! Чун буд? Чу шакар!

Бар болинам нишину мегӯй ба ноз,
К-ай ману ту бикуштаву пушаймон шуда боз!

Шуд даст зи кору монд пой аз рафтор,
Ин баски ба сар задему он баски ба санг.

Ин ғам, ки марост, кӯҳи Қоф аст, на ғам,
Ин дил, ки турост, санги хорост, на дил.

З-оғоз ба бӯса меҳрбон кард дилам,
Имрӯз нишонаи ғамон кард дилам!

Тақсир накард хоҷа дар новоҷиб,
Ман дар воҷиб чӣ гуна тақсир кунам?!

Олам чу ситам кунад, ситамкаш моем,
Дасти хуши рӯзгори нох(в)аш моем!

Бар посухи ту чу даст бар хома ниҳам,
Хоҳам, ки дил андар шикани нома ниҳам.