Дареғи мидҳати чун дурру обдор ғазал

Якем хилъат пӯшид доғи фурқати ту,
Ки тори ӯст пушаймонию ғами дил пуд.

Эзид ҳаргиз даре набандад бар ту,
То сад дигар ба беҳтаре накушояд!

Бо ҳар кӣ сухан гӯям, агар хоҳаму гар не,
Аввалсуханам номи ту андар даҳан ояд.

На чун пури мири Хуросон, ки ӯ
Аторо нишаста бувад Кирдгор!

Девори куҳангашта напардозад позер,
Як рӯз ҳама паст шавад, ранҷаш бигзор!

Лаъли майро зи дурҷи хум баркаш,
Дар кадунима кун, ба пеши ман ор!1

Ба зулф кажж, валекин ба қадду қомат рост,
Ба тан дуруст, валекин ба чашмакон бемор.

Рухам монад бад-он аввал, дилам монад бад-он сонӣ,
Насиби ман шавад дар васл он пероҳани дигар.

Ки боз шона кунад ҳамчу бод сунбулро
Ба неши чангали хунрез тораки усфур.

Ба гази найза қади хасми ту мепаймоянд,
То бибурранд ба шамшеру бидӯзанд ба тир.