Анде, ки амири мо бозояд пирӯз

Қанд ҷудо кун аз ӯй, дур шав аз заҳри данд,
Ҳар чи ба охир беҳ аст ҷони туро, он писанд!

Кобукро нахоҳаду шох орзу кунад
В-аз шох сӯйи бом шавад боз гирдгард.

Асоси табъ санояст, бал қавитар аз он,
Зи олати сухан омад ҳаме ҳама монид.

Якем хилъат пӯшид доғи фурқати ту,
Ки тори ӯст пушаймонию ғами дил пуд.

Эзид ҳаргиз даре набандад бар ту,
То сад дигар ба беҳтаре накушояд!

Бо ҳар кӣ сухан гӯям, агар хоҳаму гар не,
Аввалсуханам номи ту андар даҳан ояд.

На чун пури мири Хуросон, ки ӯ
Аторо нишаста бувад Кирдгор!

Девори куҳангашта напардозад позер,
Як рӯз ҳама паст шавад, ранҷаш бигзор!

Лаъли майро зи дурҷи хум баркаш,
Дар кадунима кун, ба пеши ман ор!1

Ба зулф кажж, валекин ба қадду қомат рост,
Ба тан дуруст, валекин ба чашмакон бемор.